Ik zoek

Wat ik in mijn opleiding tot haptotherapeut heb geleerd is niet zozeer om te ‘weten’, maar om te ‘zoeken’. En eerlijk is eerlijk…toen ik aan de opleiding begon, wilde ik het ‘weten’. Ik wilde bijvoorbeeld weten hoe ik zelf in elkaar zit en ik wilde weten hoe anderen in elkaar steken.

Gaandeweg leer ik dat het ‘weten’ niet zo belangrijk is. Want; op het moment dat je (eindelijk) iets denkt te weten, kan het alweer anders zijn. En als je het denkt te weten, bestaat er bovendien het gevaar dat je je eigen ‘waarheden’ gaat creëren: ‘zo is het’. En als het dan eigenlijk tóch anders is, bemerk je dat niet meer. Je gaat selectief waarnemen en ziet alleen de dingen die passen in jouw ‘waarheid’.

Wat ik mooi vind om bij mezelf te bemerken, is dat ik steeds vertrouwder raak met (onder)zoeken, dolen, uitproberen, met verward zijn en me in chaotische situaties bevinden. Ik leer eigenlijk dat ik het niet weet. Maar achter dat ‘niet weten’, zit een stevige visie. Het kostte en kost me soms best moeite om me deze attitude eigen te maken. Het ‘niet weten’ is voor mij namelijk veel spannender, omdat ik mezelf dan niet meer kan vasthouden aan datgene wat ik weet of denk te weten. Maar tegelijkertijd vind ik het prachtig! Het geeft me zó veel ruimte!
In het werken met mensen heeft dit iets tegenstrijdigs: ik weet niet wie en hoe jij bent, maar ik wil me daarvan wel een beeld vormen. Dat beeld vorm ik door met jou op onderzoek uit te gaan. En tegelijkertijd blijf ik in mijn onderzoek mijn aannames en conclusies tegen het licht houden; om te voorkomen dat ik ga denken dat ik het weet…